Fork na kryptowalutach polega na rozwidleniu łańcucha bloków. Często nazywany bywa również hard forkiem.
Fork zdarza się na kryptowalutach, kiedy dwa bloki zostaną wykopane w zbliżonym czasie i nie można stwierdzić, który łańcuch bloków jest dominujący. Rozstrzygające jest wykopanie kolejnych bloków, ten łańcuch który jest dłuższy staje się łańcuchem głównym, a krótszy zostaje “osierocony”, tzn. kopalnie przestają go wydobywać.
Najczęściej w taki sposób kończą się niezamierzone forki, ale zdarzało się już w przeszłości że dwa łańcuchy były ciągnięte jednocześnie przez dłuższy czas, aż w rezultacie jeden z nich został osierocony. Transakcje dokonane na porzuconym łańcuchu zostają unieważnione.
Celowe forki
Forki wykonuje się także celowo aby wprowadzić nowe funkcje do systemu. Fork ustala zupełnie nową zasadę, niekompatybilną ze starym oprogramowaniem. W rezultacie aby móc korzystać z systemu trzeba zaktualizować oprogramowanie (klienta).
Może się okazać, że część górników nie zaakceptuje zmian i pozostanie przy starym łańcuchu, a reszta będzie kopać nowy łańcuch. Mamy wtedy do czynienia z rozłamem sieci i powstaniem nowej kryptowaluty. Przykładem obrazującym taką sytuację jest fork na Ethereum (ETH) i powstanie Ethereum Classic (ETC).
Forki można przeprowadzać także w celu czysto ekonomicznym, czego świetnym przykładem jest fork na Bitcoinie skutkujący powstaniem Bitcoin Gold. Zmiana nie była innowacyjna, polegała na uprzywilejowaniu koparek GPU (kart graficznych) nad koparkami ASIC. Pomysłodawcy BTG postanowili wykorzystać popularność i olbrzymią bazę klientów Bitcoina dla stworzenia własnej kryptowaluty.
Czym jest soft fork
Soft fork jest po prostu aktualizacją systemu, którą zwyczajowo określa się mianem forka. Nazwa przyjęła się wśród społeczności kryptowalutowej i jest stosowana do opisywania zmian w protokole nie wymagających podziału sieci. Ponadto wprowadzenie zmian nie wymaga dokonywania aktualizacji ponieważ system jest kompatybilny wstecz.